Επίλογος
Παρακολουθώντας την ιστορία της ζωής στη Γη και την ιστορία του ανθρώπινου γένους, διαπιστώνουμε πόσο μικρή είναι η τελευταία και πόσο επιπόλαια ο άνθρωπος έχει υπερεκτιμήσει τις ικανότητες του. Θα 'λεγε κανείς ότι πίστεψε πως είναι δυνατόν ν' αναγκάσει τη φύση να λειτουργεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις του.
Η κατασπατάληση των φυσικών πόρων, η ρύπανση του νερού, του εδάφους και του αέρα, η εξαφάνιση φυτών και ζώων είναι επιτεύγματα της σύγχρονης κοινωνίας που έχει χαρακτηριστεί «κοινωνία της αφθονίας» ή «κοινωνία των ειδών μιας χρήσης». Η νοοτροπία των ειδών μιας χρήσης έχει περάσει και στις ανθρώπινες σχέσεις με αποτέλεσμα τη μοναξιά και την απομόνωση των ανθρώπων.
Ίσως έχει φθάσει η εποχή όπου ο άνθρωπος θα επαναθεωρήσει τη σχέση του με τη φύση, που στηρίζεται κυρίως στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση, και θ' αναζητήσει μια καινούρια σχέση που θα στηρίζεται στο σεβασμό της ζωής και στο σεμνό πέρασμα του από τον πλανήτη.
Το 1972 διατυπώθηκε η «Θεωρία της Γαίας» από το Βρετανό James Lovelock. Σύμφωνα μ' αυτήν δεν είναι η ζωή που προσαρμόστηκε στις εκάστοτε κλιματικές και γεωλογικές συνθήκες, αλλά οι ζωντανοί οργανισμοί μαζί με το αβιοτικό περιβάλλον της υδρογείου αποτελούν ένα μόνο ενιαίο σύστημα, τη Γαία. Έτσι, κάθε φορά που η ζωή στη Γη κινδυνεύει από τη διατάραξη κάποιας ισορροπίας, η Γαία αναλαμβάνει να ρυθμίσει και πάλι το σύστημα, ώστε να εξακολουθήσει η ύπαρξη της ζωής.
Αν υποθέσουμε ότι ισχύει η θεωρία αυτή, τότε θα πρέπει η Γαία να απομονώσει ή να εξαφανίσει τους οργανισμούς εκείνους που δυσχεραίνουν τις λειτουργίες της ζωής. Ας αναλογιστούμε οι άνθρωποι τι μπορεί να σημαίνει αυτό.