Ο θρίαμβος του μηδέν

 

‘Μια  φορά  κι ένα καιρό             που ’χει βγάλει το καπέλο

ζούσε το μηδενικό,                    και θερμά τους χαιρετά.

που ’ταν στην καρδιά καλό          Και πιο κάτω, να το Πέντε,

κι ολοστρόγγυλο σαν «Ο».           να το Οκτώ, να το Εννιά,

Όλοι οι άλλοι αριθμοί                 έχουν βγάλει τα καπέλα

δεν το ήθελαν, γιατί                   κι υποκλίνονται βαθιά….

ένα απλό μηδενικό                    Τι είχε γίνει, όμως, παιδιά;

δεν αξίζει και πολύ.                   Να: Το Ένα και Μηδέν

Όπως πήγαινε μια μέρα,              καθισμένα πλάι πλάι

Βλέπει ξαφνικά το Ένα,              το ‘να δω και τ΄άλλο

που ήταν στενοχωρημένο            κει, ένα Δέκα είχαν κάνει.

και με μάτια δακρυσμένα.            Από τότε, το Μηδέν

Του ’δωσε πολύ κουράγιο,           όλοι αυτοί οι αριθμοί

το ’βαλε και στ’ αμαξάκι              το σεβόντουσαν πολύ.

να το πάει μια βόλτα                  Το ‘παιρναν στο σινεμά,

για να ξεχαστεί λιγάκι.                πλήρωναν και τα λεφτά,

Ξαφνικά, βλέπουν το Τρία           πάντα το ‘βαζαν δεξιά τους

Στην απέναντι γωνία,                 το φοβόντουσαν στα ζερβά τους

του ‘καναν και συντροφιά

κι έζησαν αυτοί καλά……..’