Αναφορές του Δελφινιού στα Αρχαία Κείμενα*

 

Ποικίλες είναι οι αναφορές του δελφινιού στα αρχαία κείμενα, ενδεικτικά αναφέρονται οι παρακάτω:

Στην Φυσική Ιστορία του Πλίνιου επισημαίνεται: "ΤΟ Δελφίνι μπορεί να γοητευτεί από ένα αρμονικό τραγούδι και κυρίως από τον ήχο ενός υδρο-οργάνου."
Ο Ηρόδοτος, γράφει σχετικά: "Ο Αρίων, γνωστός για τη λύρα του σ' όλη τη Μεσόγειο, είχε προσληφθεί να παίζει στην αυλή του βασιλιά της Κορίνθου, Περίανδρου. Μια μέρα όπως γύριζε από ένα αρκετά επικερδές ταξίδι από την Ιταλία στη Κόρινθο, το πλήρωμα στράφηκε εναντίον του και τον απείλησε ότι θα τον ρίξει από το πλοίο για να του πάρει τα χρήματα. Εκείνος με τη σειρά του αφού έβλεπε τη ζωή του να κινδυνεύει, ζήτησε σαν τελευταία χάρη να παίξει τη λύρα του. Σαν τέλειωσε και η τελευταία νότα, ο Αρίων πήδηξε στη θάλασσα. Αλλά δεν πνίγηκε. Τη ζωή του έσωσε ένα κοπάδι δελφινιών που το είχε μαγέψει η μουσική και είχε μαζευτεί γύρω από το πλοίο. Τον μετέφεραν στη ράχη τους ως στην ακτή. Γυρνώντας στο παλάτι διηγήθηκε την ιστορία του αλλά ο βασιλιάς δεν την πίστεψε μέχρι που έφτασε το καράβι στο λιμάνι και οι ναύτες του ορκίζονταν ότι άφησαν τον Αρίωνα στην Ιταλία και είναι καλά."
Ο Έλληνας ποιητής Οππιανός στη διατριβή του στη Φυσική Ιστορία: "Το κυνήγι των δελφινιών είναι ανήθικο και όποιος επιθυμεί να προκαλέσει καταστροφή στα δελφίνια δεν θα μπορεί πια να φέρει κοντά του τους θεούς σαν καλός θυσιαστής ούτε θα μπορεί να αγγίζει τους βωμούς τους με καθαρά χέρια αλλά μόνο να μολύνει και αυτούς που μοιράζονται την ίδια στέγη."
Ο Οππιανός στα Αλιευτικά του, στο 1ο  βιβλίο, γράφει:
 		 "Καλύτερος μάντης από ένα δελφίνι δεν έχει ακόμα γεννηθεί."..."Αλλο ένα υπέροχο κατόρθωμα των δελφινιών που άκουσα και θαύμασα. Όταν έπεσε αρρώστια και θανάσιμοι πνιγμοί κοντά τους δεν απέτυχαν στο να το μάθουν παρά γνώριζαν το τέλος της ζωής. Τότε κολύμπησαν τη θάλασσα και τα μεγάλα κύματα από τα βαθιά και προσγειώθηκαν στη άκρη της ακτής. Και εκεί άφησαν την τελευταία τους πνοή και δέχτηκαν την καταδίκη τους πάνω στη ξηρά ελπίζοντας σε κάποιο θνητό να λυπηθεί τον ιερό αγγελιοφόρο από τα έγκατα της γης σαν γίνει ένα με αυτή και να τον καλύψει με λίγα χαλίκια, διατηρώντας στη μνήμη του την ευγενική τους φιλία. Υπερηφάνεια και λαμπρότητα καθρεπτίζεται στο πρόσωπό τους και ακόμα και όταν πεθαίνουν, δεν χάνουν τη δόξα τους".
Ο Πλούταρχος αναφέρει ένα περιστατικό που εξελίχθηκε στο νησί της Πάρου: "Ένας ντόπιος προσπάθησε να εμποδίσει κάποιους ψαράδες να σκοτώσουν ένα δελφίνι που είχε πιαστεί στα δίχτυα τους. Λίγο καιρό αργότερα, μεταξύ της Πάρου και της γειτονικής Νάξου, το πλοίο τους αναποδογύρισε και μόνο αυτός γλίτωσε οδηγούμενος από ένα δελφίνι στην ακτή."
Ο ποιητής Αελιανός εξιστορεί τον ισχυρό δεσμό μεταξύ ενός δελφινιού και ενός αγοριού: "Κάθε μέρα το δελφίνι περίμενε το παιδί να τελειώσει το σχολείο και μετά μαζί ανοιγόντουσαν στην ανοιχτή θάλασσα. Κάποια, μέρα το δελφίνι άφησε το παιδί να ανέβει στη πλάτη του και εκεί δεν άργησε να γίνει το κακό. Το μικρό αγόρι έχασε την ισορροπία του και πέφτοντας μπροστά στο ραχιαίο πτερύγιο, θα ανοίξει μια πληγή στο στομάχι και θα πεθάνει από αιμορραγία.
Όταν το δελφίνι κατάλαβε τι έχει συμβεί, γύρισε πίσω στην ακτή και βγήκε μέχρι έξω στην παραλία.
Στη πλάτη του κουβαλούσε το νεκρό του φίλο. Συγκινημένοι από την ιστορία των δύο φίλων, οι ντόπιοι έθαψαν το σώμα του νεκρού δελφινιού δίπλα στο αγόρι."
Μια από τις πρώτες ιστορίες με δελφίνια είναι του ΟΜΗΡΟΥ ο "Ύμνος στον Απόλλωνα", στην οποία ο ποιητής χαρακτηριστικά λέει: "Και εκεί που πρώτα, στην ταραγμένη θάλασσα, πετάχτηκα πάνω στο γοργόφτερο το πλοίο με την ενός δελφινιού, εκεί θέλω να προσεύχεστε σε μένα, στον Απόλλων Δέλφινους."

* Τα αποσπάσματα παρατίθενται όπως αναφέρονταν στην ιστοσελίδα http://www.ysee.gr τις 11-4-2006.