ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Κανένα θαλάσσιο ζώο δεν έχει τόσο πολύ απασχολήσει συγγραφείς και ποιητές όσο το δελφίνι

Πολλοί ποιητές παλιοί (Πίνδαρος, Αρχίλοχος) αλλά και νέοι, έχουν γράψει για τα δελφίνια όπου φαίνεται η ευφυΐα τους, η αγάπη τους για τον άνθρωπο και ευγνωμοσύνη για όσους τα ευεργετούν, τα χαριτωμένα τους παιχνίδια και η μανία τους για τη μουσική.

Παράλληλα, μύθοι από τους πολυταξιδεμένους ναυτικούς, άνθρωποι που σώθηκαν από δελφίνια στις άγνωστες θάλασσες και έγιναν φίλοι μαζί τους, έρχονται να μας δώσουν άλλη νότα μεταξύ μύθου και πραγματικότητας και να ερμηνευτούν μέσα από τα θαυμάσια κείμενα του Ομήρου, του Πλούταρχου, του Ηρόδοτου και άλλων ιστορικών και ποιητών της αρχαίων χρόνων.

Στην αρχαιότητα θεωρούσαν το δελφίνι βασιλιά των θαλασσών και σύμβολο του Δελφινίου Απόλλωνα και τον Ποσειδώνα. Φυσικό, λοιπόν, ήταν να δημιουργήσουν διάφορους μύθους σχετικούς με τα δελφίνια, ανάλογα με τις δυνατότητες και τη φαντασία που διέθετε ο καθένας.

Ένας απ’ αυτούς τους μύθους ανέφερε πως ο Διόνυσος, κάποτε, ταξίδευε μ’ ένα καράβι. Ενώ, όμως, έπλεαν, για κάποιο λόγο οι ναύτες επαναστάτησαν. Τότε ο θεός, γεμάτος οργή για αυτή τους την πράξη, τους πέταξε στη θάλασσα και τους μεταμόρφωσε σε δελφίνια!

'Αλλη εκδοχή είναι αυτή του Ομήρου που αναφέρει ότι οι δελφίνες ήταν Τυρρηνοί ληστές που συνέλαβαν και απήγαγαν με κάποιο ιστιοφόρο τον ωραίο, έφηβο Διόνυσο. Στη διάρκεια, όμως, του ταξιδιού, ένα ιστίο, ξαφνικά, βρέθηκε να είναι τυλιγμένο από αμπελόφυλλα απ’ όπου κρέμονταν τσαμπιά σταφύλια. Και, βέβαια, από τα σταφύλια άρχισε να τρέχει, μέσα στο καράβι, ευωδιαστό κρασί. Ο κυβερνήτης – που υποστήριζε από την αρχή τον Διόνυσο, μετετράπη σε λιοντάρι, οι δε ληστές τόσο τρόμαξαν από το θαύμα που είδαν, που πήδηξαν στη θάλασσα και γίνανε δελφίνια.

Τα δελφίνια εμφανίζονται στους μύθους και στην τέχνη των ενδογενών από το 'Οριεντ στις Ινδίες και από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη.

Το δελφίνι υπήρξε θέμα αρκετών νέων λογοτεχνικών κειμένων όπως π.χ. "Ο Αρίωνας και το Δελφίνι" της Σμαράγδας Μανταδάκη, "Τα Δελφίνια" της Φανής Παπαλουκά, "Ο ψαράς και το δελφίνι" της Μαρίας Δαμουλάκη. Ο σεβασμός για αυτά τα πλάσματα της φύσης και η φιλία που δημιούργησε με τον άνθρωπο δεν μπορεί παρά να συγκινήσει.  Μια φιλία χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς υποκρισία παρά αποτέλεσμα της αγάπης που τρέφουν οι δυο πλευρές. Το δελφίνι θα σώσει τη ζωή του ανθρώπου κάποια στιγμή και εκείνος τη δική του, αν τυχόν το ξεβγάλει η θάλασσα ή μπλεχτεί στα δίχτυα των ψαράδων. Αυτή η εικόνα παρουσιάζεται άπειρες φορές στα ελληνικά δοκίμια.

Το δελφίνι από την αρχαιότητα ήταν ένα από τα βασικά θέματα διακόσμησης των σπιτιών και των νομισμάτων. Σαν σύμβολο των Ολυμπίων θεών είχε πάρει πολύ σημαντική θέση στην αρχαία τέχνη σαν διακοσμητικό μοτίβο ή σαν καλλιτεχνική παράσταση.

Συναντάται στις τοιχογραφίες στα ανάκτορα της ΚΝΩΣΟΥ, στο μέγαρο της βασίλισσας. Από αυτό υποθέτουμε ότι είχε βασική θέση στην κρητική μυθολογία και στον ΜΙΝΩΙΚΟ πολιτισμό. Γνωστά είναι, επίσης, και τα δύο δελφίνια που κοσμούν μια υπέροχη τοιχογραφία στο « Ακρωτήρι» της Θήρας.

Δελφίνια απεικονίζονταν, ακόμα, σε αρχαία νομίσματα αλλά και σε αγγεία συνδυασμένα με θεϊκές μορφές. Στις ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ το 405 π.χ. βρέθηκε ένα ασημένιο νόμισμα με το πρόσωπο της νύμφης ΑΡΕΘΟΥΣΑ πλαισιωμένο από δελφίνια.

Τα δελφίνια συγκίνησαν ακόμα και τα Ρωμαϊκά δεδομένα. Αξιοσημείωτη η παράσταση που απεικονίζει των θεό της Αγάπης, τον ΕΡΩΤΑ, καβάλα στη ράχη ενός δελφινιού δίπλα στην Αφροδίτη και σε μια ΣΑΡΚΟΦΑΓΟ που χρονολογείται το δεύτερο αιώνα μ.χ. στο Σιαρίμ κοντά στη Γιάφα.
 

Δεν θα μπορούσε να λείπει το όμορφο αυτό θηλαστικό της θάλασσας από τη ζωγραφική. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα του Αρίωνα καβάλα σ' ένα δελφίνι που συναντάμε σε πολλούς πίνακες κυρίως της Αναγέννησης.

Το δελφίνι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την συγγραφή μουσικής και στίχων. Ιδιαίτερα γνωστή είναι η δημιουργία του Μάνου Λοϊζου  και του Λευτέρη Παπαδόπουλου "Δελφίνι-Δελφινάκι".

Άκουσε το τραγούδι