Όμοιος με τον Σταχτοτσικνιά αλλά μικρότερος, 79 εκατοστά μήκους και με εντυπωσιακότερο χρωματισμό. Το πάνω μέρος (ράχη) και τα φτερά είναι σκούρο γκρι με πυρόξανθες ανταύγειες, ο λαιμός είναι κοκκινωπός, στο χρώμα του χαλκού, με μαύρες ραβδώσεις στις δύο πλευρές.

 Έχει μαύρο στέμμα και λοφίο. Οι νεαροί ερωδιοί είναι πιο ανοιχτόχρωμοι με πυρόξανθο στέμμα και κατάξανθο κάτω μέρος κοιλιάς.Αντίθετα με τον Σταχτοτσικνιά είναι καθαρά μεταναστευτικό είδος που έρχεται στην Ελλάδα την άνοιξη και φεύγει το φθινόπωρο.          

Καμουφλάρεται τέλεια μέσα στις καλαμιές και στους αγρούς λόγω της μορφής και του χρώματός του.

   Το ύφος του και η στάση του κορμιού του δίνουν, σε όποιον τον δει ξαφνικά, την αίσθηση του φιδιού.    

   Ζει σε καλαμιώνες, αλυκές, λιμνοθάλασσες, έλη, ποταμούς και γενικά σε υγροτόπους.

   Τρέφεται με μικρά πουλάκια, ψάρια, αμφίβια, ασπόνδυλα, σαύρες και μικρά θηλαστικά (ποντίκια).

   Φωλιάζει και στην Ελλάδα κυρίως στη Βόρεια (Πρέσπα, δέλτα του Εβρου) αλλά σε άλλους μεγάλους υγροτόπους. Χτίζει την φωλιά του συνήθως στο έδαφος μέσα στις καλαμιές, μόνος του ή σε αποικίες. Σε διάστημα 3 ημερών γεννάει 3-6 αυγά (συνηθέστερα 4-5) που επωάζονται και από τους δύο γονείς και απαιτούν τουλάχιστον 42 ημέρες για να εγκαταλείψουν τη φωλιά.

Ανεξαρτητοποιούνται πλήρως από τους γονείς τους σε 60 ημέρες περίπου.

   Οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί την ’νοιξη του 1998 στην Ρόδο, στην περιοχή του αεροδρομίου "Διαγόρας" της κοινότητας Παραδεισίου.