ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΘΕΑΤΡΟ
Υλικά: Το σενάριο που ακολουθεί βασισμένο στο παραμύθι της Μαρίας Δαμουλάκη "Ο ψαράς και
το δελφίνι" από τις εκδόσεις Κάστωρ.
Στόχοι: - Να μάθουν τα παιδιά ότι τα δελφίνια είναι φίλοι μας.
- Να δραματοποιούν καταστάσεις συμμετέχοντας σε θεατρική παράσταση.
Θεωρία που συνδέεται με τη δραστηριότητα: Κίνδυνοι και απειλές δελφινιών, Το Δελφίνι, Δελφίνι και τέχνη
ΤΙΤΛΟΣ ΣΕΝΑΡΙΟΥ: Ο ΨΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ (Μαρία Δαμουλάκη, εκδόσεις Κάστωρ)
Διασκευασμένο το παραμύθι έχει ως εξής:
Ρόλοι: δελφίνι, κοράλλι, ανεμώνη, λιονταρόψαρο, κυρα-ρέγκα, κύριος ρέγκας, χελώνα, σαρδέλα, γύλος, πέρκα, κάβουρας, αστερόψαρο, αχινός, ψαράς-παππούς, εγγονός,
Ένα δελφίνι έπαιζε χαρούμενο στα καταγάλανα νερά. Ψάχνοντας παρέα έκανε μια βαθιά βουτιά περνώντας σύρριζα τους μεγάλους βράχους του βυθού ξαφνιάζοντας τα χρωματιστά κοράλλια και τις θαλάσσιες ανεμώνες.
Κοράλλι: Μα τι θέλει αυτό το δελφίνι και μας τρομάζει;
Ανεμώνη: (Χορεύοντας) Και πού θέλεις να ξέρω εγώ τι θέλει. Δε με ενδιαφέρει... Άσε με να κάνω την πρόβα μου. Έχουμε παράσταση το Σάββατο.
Λιονταρόψαρο: Ουφ! Δεν μπορεί επιτέλους να ησυχάσει κάποιος σε αυτή τη γειτονιά. Ούτε στη Νέα Υόρκη να βρισκόμουν.
Δελφίνι: Θέλω να παίξω, θέλω να παίξω. μα δεν είναι πια κανείς εδώ. Θα ανέβω στον αφρό. (Ανεβαίνοντας) Έ-έ-έρχομαι!!!Έ-έ-έρχομαι!!! Ουπς!!! Να 'μαι κι εγώ! (βρίσκεται στην επιφάνεια της θάλασσας και κοιτάζει τριγύρω) μα πού πήγαν όλοι; Ούτε έξω, ούτε μέσα στο νερό. (Κοιτώντας μέσα στο νερό ανακαλύπτει το κοπάδι με τις ρέγκες) Αχ ρέγκες. Καλέ, καλέ εσείς, ε, ε, πού πάτε; Θέλετε να παίξουμε;
Κυρά-Ρέγκα: να παίξουμε; Δεν έχουμε χρόνο τώρα. Φεύγουμε μακριά. Πάμε να γεννήσουμε.
Δελφίνι: Να γεννήσετε; Ε, γεννήστε εδώ. Τι σας κρατάει. Φοβάστε κάτι;
Κύριος Ρέγκας: Άσε μας βρε δελφινάκι μου στην ησυχία μας. Βρες να παίξεις με κάτι άλλο. Γεια σου τώρα.
Δελφίνι: Γεια σας. Γεια σας. καλό ταξίδι. Κι εγώ; Τι θα απογίνω εγώ; (ανεβαίνοντας στην επιφάνεια βλέπει ένα γλάρο) Έλα να παίξουμε. (προσπαθώντας να γίνει φίλος του γλάρου) Πώς σε λένε; Σου αρέσουν οι βουτιές; Εγώ τρελαίνομαι. Κοίτα μία (κάνει μία βουτιά). Δεν είναι υπέροχες; (ο γλάρος απομακρύνεται) Ε, γλάρε μου μη φεύγεις. Μη φεύγεις κι εσύ.... μα κανένας δε με αγαπάει; Κανείς δε θέλει να παίξει μαζί μου;
(Παραπέρα κολυμπάει μια θαλάσσια χελώνα)
Δελφίνι: Χελώνα - χελωνίτσα, θέλεις να παίξουμε;
Χελώνα: Δεν μπορώ. Πρέπει να κολυμπήσω όσο γίνεται πιο γρήγορα για να φτάσω στην ακτή και να αφήσω τα αυγά μου.
Δελφίνι: Δεν πειράζει. (Εκείνη τη στιγμή είδε σαρδέλες να τρέχουν και τις θαύμασε) Πο! Πο! τι γρήγορα που τρέχουν αυτές οι σαρδέλες. Θα τις ακολουθήσω. Μοιάζουν με μικρά ασημένια πουλιά έτσι όπως τινάζονται στον αφρό! Δε φαίνονται κουρασμένες και θα έχουν όρεξη για παιχνίδι! (Απευθυνόμενο το δελφίνι προς τις σαρδέλες) Έι, εσείς, σαρδέλες, θέλετε να παίξουμε;
Σαρδέλα: (πολύ σοβαρά) Τι θέλεις δελφίνι! Δεν έχω ώρα για χάσιμο. (και φεύγει βιαστική)
Δελφίνι: Μα τι έπαθε όλος ο ωκεανός; Κανείς δε θέλει να παίξει μαζί μου; (Κοιτώντας μέσα στα νερά αντικρίζει ένα γύλο και μία πέρκα). Έι, εσείς ψαράκια, θέλετε να παίξουμε;
Γύλος: Φυσικά. Έλα μαζί μας.
Πέρκα: Αμέ, γιατί όχι. Παίζουμε κυνηγητό;
Δελφίνι: Ναι, ναι. Κυνηγάω πρώτα εγώ.
Γύλος: Ωραία. Πάμε.
(Τα δυο ψάρια, ο γύλος και η πέρκα, όμως δεν υπολόγισαν ότι το δελφίνι δεν μπορεί να τους ακολουθήσει και στα ρηχά νερά. Έτσι έτρεξαν προς ένα ήσυχο ψαράδικο λιμανάκι, όπου στο μώλο δυο-τρεις ψαράδες έφτιαχναν τα δίχτυα τους).
Δελφίνι: Βοήθεια, βοήθεια!
Γύλος: Αμάν! Τι έπαθες δελφινάκι;
Δελφίνι: Πιάστηκα στα δίχτυα. Βοήθεια!!! (φωνάζοντας πανικοβλημένα).
Πέρκα.: Ωχ: Τώρα τι κάνουμε; Πάμε να δείξουμε στους ψαράδες ότι κάτι δεν πάει καλά.
(Στο μεταξύ το δελφίνι κάτω από τον καυτό ήλιο που ζέσταινε το νερό αισθανόταν όλο του το σώμα να καίει κι άρχισε να χάνει τη γυαλάδα του)
Δελφίνι: Τι έπαθα; Καίει όλο μου το σώμα. Δεν μπορώ να κινηθώ. Μα τι έπαθα; (Προσπαθώντας να ξεφύγει) Δεν μπορώ να κουνήσω ούτε την ουρά μου. Βοήθεια!!! Μαμά!!! Τι έκανα; Γιατί δεν καθόμουν εκεί που ήμουν στα βαθιά. Ακόμη κι όταν ερχόταν καρχαρίας είχα τους φίλους και συγγενείς μου να με προστατεύουν. Τι τα ήθελα τα παιχνίδια; (κλαίγοντας γοερά). (Βλέποντας ένα κάβουρα, ένα αστερόψαρο και ένα αχινό, ρώτησε) Κάβουρά μου τι να κάνω;
Κάβουρας: Αχ Το κακόμοιρο!!! Πώς μπλέχτηκες έτσι δελφινάκι μου;
Αστερόψαρο: Δε θα έπρεπε να βρίσκεσαι εδώ. Ποιος σου είπε να έρθεις στα ρηχά.
Αχινός; Όποιος δεν έχει μυαλό αυτά παθαίνει. Τι να σου κάνουμε εμείς;
Δελφίνι: Σας παρακαλώ, βοηθήστε με!
Κάβουρας: Μακάρι να μπορούσαμε. Αλλά πώς; Βλέπεις εμείς είμαστε τόσο μικρούλια. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να σε σώσουμε;
Δελφίνι: (απογοητευμένο) Βοήθεια!!!!! Βοήθεια! Βοήθεια! Βοήθεια! (χάνοντας σιγά σιγά τη φωνή του) (Ήχος δελφινιού)
(Ένας ψαράς που βρισκόταν εκεί κοντά με τον εγγονό του, άκουσε τους ήχους του δελφινιού)
Ψαράς: Κάτι δεν πάει καλά.
Εγγονός: Τι είναι παππού;
Ψαράς: Αν είναι αυτό που νομίζω, θα δεις το πιο όμορφο πλάσμα της θάλασσας.
Εγγονός: Και ποιο είναι αυτό;
Ψαράς: Τώρα, τώρα, μην είσαι περίεργος. Έλα μαζί μου (Πηγαίνοντας προς την παραλία) Να κοίτα. (δείχνοντας το δελφίνι). Αχ το καημένο!!! Πώς τα κατάφερες έτσι φιλαράκο μου; (ψιθύρισε χαϊδεύοντας το κεφάλι του)
Εγγονός: Παππού, παππού. Είναι πολύ μεγάλο. Πόσο χρονών να είναι;
Ψαράς: Όχι, αγόρι μου. Είναι μικρούλης σαν κι εσένα. Κι είναι ένας ακόμη έξυπνος και τρυφερός φίλος του ανθρώπου. Τα δελφίνια είναι οι καλύτεροι σύντροφοι των ναυτικών στα μεγάλα ταξίδια. Ακολουθούν τα καράβια και με τα παιχνίδια τους και τη ζωηράδα τους κάνουν τους ναυτικούς να ξεχνιούνται και τους ξεκουράζουν. Πολλές φορές άλλωστε έσωσαν πολλούς ναυαγούς.
Εγγονός: Κοίτα το τι όμορφο που είναι;
Ψαράς: Ναι, είναι πολύ όμορφο. Έλα άγγιξέ το.
Δελφίνι: (χαϊδεύοντας το δελφίνι) Μα είναι υπέροχο. Υπήρχαν από πάντα παππού δελφίνια στη θάλασσα;
Ψαράς: Ναι, αγόρι μου. Στην αρχαία Ελλάδα μάλιστα τα είχαν ως ιερά ζώα και τιμωρούσαν πολύ αυστηρά όποιον σκότωνε δελφίνι.
Εγγονός: Τα σκότωναν; Μα γιατί; Τι τους έκαναν; Φαίνεται τόσο άκακο!
Ψαράς: Και είναι αγόρι μου. Πολλές φορές όμως, όπως τώρα τα δελφίνια με το παιχνίδι τους μπλέκονται στα δίχτυα των ψαράδων και τα καταστρέφουν χωρίς να το θέλουν. Ε, και τότε οι ψαράδες, που περιμένουν από αυτά τα δίχτυα να θρέψουν τις οικογένειές τους, θυμώνουν και κάνουν πράγματα που δεν πρέπει. Από την άλλη πάλι, χρησιμοποιώντας τα αφρόδιχτα, ξέρεις αυτά τα δίχτυα που χρησιμοποιούσε ο Κωνσταντής και ήρθε η αστυνομία και του είπε πως απαγορεύεται, είναι πολύ εύκολο να πιαστεί δελφίνι μέσα σε αυτά. Κι εκεί τα δελφίνια τα καημένα πανικοβάλλονται και πεθαίνουν. Τι να κάνουμε όμως κι εμείς οι ψαράδες που από τις ψαριές μας αυτές περιμένομε να ζήσουμε.
Εγγονός: Έχεις δίκιο παππού. Αλλά κι αυτά τα καημένα τι φταίνε; (βλέποντας το δελφίνι που όσο πήγαινε και έχανε τις αισθήσεις του)
Ψαράς: Άσε τα λόγια τώρα κι έλα να με βοηθήσεις να δέσουμε την ουρά του. Φέρε μου το χοντρό σκοινί που είναι στην πέτρα.
Εγγονός: (τρέχοντας) Ορίστε παππού. Τώρα τι να κάνω. Πήδα αμέσως στο καϊκι μας.
Ψαράς: Αφού έχει δέσει με το σκοινί την ουρά του δελφινιού, βάζει μπρος τη μηχανή του καϊκιού και το τραβάει στα ανοιχτά) Κάνε λίγο υπομονή δελφινάκι μου. Τώρα θα σε σώσουμε.
Εγγονός: Ναι, καλό μου δελφίνι. Κάνε υπομονή.
(Παππούς κι εγγονός μόλις έφτασαν στα ανοιχτά, ξέδεσαν την ουρά του δελφινιού και το άφησαν ελεύθερο)
Ψαράς: Άντε, τώρα. Γρήγορα στη μαμά σου. Και να προσέχεις.
Εγγονός: Καλά σου λέει ο παππούς μου δελφινάκι. Μην ξαναβγείς στα ανοιχτά. Η θάλασσα είναι τόσο μεγάλη που δε χρειάζεται να παίζεις στα ανοιχτά.
Ψαράς (Χαιρετώντας το δελφίνι) Έτσι είναι δελφινάκι μου. ΓΙατί κι εμείς θέλουμε να ζήσουμε. Κι είναι κρίμα να αναγκαζόμαστε να σας κάνουμε κακό. Γεια σου.
(Το δελφίνι με μικρές φωνές αποχαιρέτησε τον ψαρά και τον εγγονό του.) (Ήχος δελφινιού)
