Πείνα στον κόσμο

Περιβαλλοντική Αγωγή (ΠΕ) καλούμε τη διαδικασία αναγνώρισης αξιών και διασαφήνισης εννοιών, που ενισχύει την ανάπτυξη δεξιοτήτων και στάσεων αναγκαίων για την κατανόηση και εκτίμηση της αλληλοσυσχέτισης ανθρώπου, πολιτισμού και βιοφυσικού περιβάλλοντος. Σκοπός της είναι (ή ήταν), να προωθεί την ανάπτυξη αντίληψης και ενδιαφέροντος για την οικονομική, κοινωνική, πολιτική και οικολογική αλληλεξάρτηση σε αστικές και αγροτικές περιοχές. [1]

Πρόσφατα, ωστόσο, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις των διεθνών Οργανισμών όπως τα Ηνωμένα Έθνη και η UNESCO, τέθηκε ως στόχος η ανάπτυξη μιας εκπαίδευσης η οποία θα διαμορφώνει αξίες και στάσεις που θα οδηγήσουν σε  βιώσιμο μέλλον  την ανθρωπότητα, στην αειφόρο ανάπτυξη. Ζητούμενο έγινε επομένως να εξυπηρετούνται εκτός των προηγουμένων και οι γενικότεροι στόχοι της Αειφορίας, δηλαδή:

• η διατήρηση, προστασία και βελτίωση της ποιότητας του περιβάλλοντος,
• η προστασία της υγείας του ανθρώπου και της ποιότητας ζωής,
• η σωστή και ορθολογική χρησιμοποίηση των φυσικών πόρων.

Έτσι, από την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση (ΠΕ), οδηγηθήκαμε στην μετεξέλιξή της, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής, την Εκπαίδευση για την Αειφόρο Ανάπτυξη (ΕΑΑ).Ο κριτικός λόγος της ΠΕ ως εκπαίδευσης για την αλλαγή, διατηρήθηκε και στη νέα της μορφή. Επιπλέον, φορτίστηκε με την προβληματική που φέρνει η έννοια της αειφορίας, και γενικότερα εμπλουτίστηκε με τις νέες ιδέες και εξελίξεις στην κοινωνία και στην εκπαίδευση.[2]

Με τον τρόπο αυτό, η ΕΑΑ διεύρυνε την έννοια του περιβάλλοντος ως πλαισίου συνολικά των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Η σύνδεση με την αειφορία σήμερα περιλαμβάνει και την ενασχόληση, τη συνειδητοποίηση και την εξεύρεση λύσεων στα προβλήματα της φτώχειας και της εξασφάλισης τροφής, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ειρήνης. Στο πλαίσιο της ΕΑΑ, το έτος 2009 έχει θέμα «Γεωργία, Διατροφή & Ποιότητα Ζωής». [3]

Στα πλαίσια του ΔΕΠΠΣ της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, το παρόν πρόγραμμα εντάσσεται στην ενότητα με τίτλο «Ανθρώπινες σχέσεις και αξίες» που εμπεριέχει τις υποενότητες: 

 Πηγές:
[1] International Union for the Conservation of Nature, 1970 και Unesco, 1977,από το Γεωργόπουλος Αλέξανδρος & Τσαλίκη Ελισάβετ (2005), Περιβαλλοντική Εκπαίδευση: Αρχές – Φιλοσοφία – Μεθοδολογία, Παιχνίδια και Ασκήσεις, Αθήνα, Gutenberg: Εκπαίδευση και Περιβάλλον
[2] Προσαρμοσμένο από: Φλογαΐτη Ευγενία (2006), Εκπαίδευση για το Περιβάλλον και την Αειφορία, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα
[3] Άρθρο της Μαρίας Σωτηράκου,  Προϊσταμένης του τμήματος Αγωγής Υγείας και Περιβαλλοντικής Εκπ/σης της Δ/νσης Σ.Ε.Π.Ε.Δ. του Υπ.Ε.Π.Θ στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο
http://e-emphasis.sch.gr/articles.php?pId=1&iId=8&sId=51&aId=148
[4] ΔΕΠΠΣ Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης http://www.pi-schools.gr/programs/depps/